راز زندگی سعادتمندانه چیست و چقدر حس خوشبختی دارید؟ - وبلاگ آپ

به گزارش وبلاگ آپ، چقدر حس خوشبختی داریم؟ احتمالا در برهه هایی از زندگی این سوال را از خود نموده ایم و شاید پاسخمان بر اساس معیارهایی متغیر بوده باشد، معیارهایی مانند حسمان درباره شغلمان، شرایط مالی و سلامتی و رشد شخصی و ظاهرمان و غیره.

اگر آن معیارها را حذف می کردیم و فقط بر اساس روابط با خانواده، دوستان یا شخص خاصی پاسخ می دادیم، ممکن بود پاسخ متفاوت باشد.

به نظر دکتر رابرت والدینگر، از پژوهشگران طرح مطالعه رشد بزرگسالان هاروارد و نویسنده کتاب زندگی خوب، دلیل آن است که مهم ترین عامل در خوشبختی انسان داشتن روابط خوب، صمیمانه و سالم است.

طرح مطالعه رشد بزرگسالان هاروارد به مدت 85 سال پیگیر زندگی بیش از هزار نفر بوده است تا به الگوهای سالم بالا رفتن سن دست یابد.

دکتر والدینگر در سال 2005 چهارمین مدیر این گروه تحقیقاتی شد و همان وقت متوجه نکته خاصی در خصوص افراد سالم تر و خوشبخت تر شد.

دکتر والدینگر در مصاحبه با ایندیپندنت گفت: خوشبخت ترین افراد کسانی بودند که ارتباط با دوستان، دوستان تازه و خانواده را حفظ می کردند در قیاس با کسانی که شاید روابط کاملا خوبی داشتند که براثر بی توجهی به نوعی از دست می رفت.

محققان تایید کردند یکی از معیارهای پیش بینی سالم بالا رفتن سن برقراری روابط خوب و داشتن توانایی حفظ این روابط در طول زمان است.

دکتر پالدینگر می گوید: درست مانند تناسب اندام که باید برای مراقبت از بدن همواره به آن برسیم، تناسب اجتماعی هم چیزی است که روابطمان را حفظ می نماید و پیوندها را محکم نگه می دارد.

دکتر والدینگر می گوید شاید بعضی از اینکه کار دیگری به لیست کارهای لازم برای حفظ سلامتی اضافه نمایند بترسند. همین که یادمان باشد از نخ دندان استفاده کنیم به قدر کافی سخت است، حالا باید آگاهانه برای فعال نگه داشتن بخش روابط اجتماعی مغز هم توان صرف کنیم؟ خب، همواره نه.

او به ایندیپندنت می گوید کارهای کوچکی نظیر پیامک یا ایمیل دادن به افراد یا تلفن کردن به آن ها راه های بسیار خوبی برای حفظ صمیمیت با آن ها است، مخصوصا وقتی نمی توانیم کسی را حضوری ببینیم. البته او توصیه می نماید نگذاریم تا ملاقات حضوری بعدی فاصله زمانی خیلی زیادی بیفتد.

دکتر والدینگر تاکید دارد مبادا خیال کنید باید بروید دوستان تازه پیدا کنید، زیرا کیفیت روابط مهم است نه تعدادشان.

او می گوید: نمی توان گفت داشتن چند نفر دوست برترین حالت است، زیرا ما انسان ها متفاوتیم و بعضی درونگراتر و بعضی برونگراترند. خجالتی بودن و اینکه بخواهیم افراد کمتری در زندگی مان باشند اصلا چیز بدی نیست.

درواقع داشتن چند نفر دوست چیز خوبی هم است. دکتر والدینگر با توجه به نتایج این تحقیق می گوید افراد به یکی دو دوست واقعا نزدیک در زندگی احتیاج دارند که وقتی به دردسر می افتند راحت به آن ها تلفن نمایند.

مخصوصا یکی از مهم ترین معیارها در حفظ دوستی ها این است که با بحران ها چه برخوردی داریم.

با استانداردهای امروز هنگامی که مسائل پملاقات می شوند می توان کسی را به سادگی از زندگی حذف کرد. می گردد شماره تلفن یا صفحه هایش را در رسانه های اجتماعی مسدود کرد و دیگر با او تعامل نداشت.

رواج رسم طرد کردن ما را به حذف افرادی که مرتکب اشتباهی می شوند ترغیب می نماید، اما تا وقتی که کسی آزارگرانه رفتار نکرده است این روش درستی برای برخورد با روابط نیست.

دکتر والدینگر قبول دارد پرهیز از سر سپردن به هنجارهای جامعه سخت است، اما می گوید: در دوره فرهنگی حاضر، وسوسه تمام کردن پیامکی رابطه ها به سراغ آدم می آید.

او از دیگران می خواهد همدلانه تر رفتار نمایند و برای مثال بپرسند این شخص چه خاستگاهی دارد؟ و آیا می گردد به مرحله ای برسیم که دراین باره صحبت کنیم؟ او می گوید مبنای شناختن چگونگی ترمیم رابطه با دیگران همین است، به خصوص اگر ما را رنجانده باشند.

با آنکه واضح است کسانی از این شکل همدلی پیروی نمی نمایند، دکتر والدینگر امیدوار است مردم بتوانند محک زدن را یاد بگیرند و همکاری نمایند. او با توجه به تمامی این نکات، تاکید می نماید زندگی همواره شاد وجود ندارد. بی شک آن دسته از افراد تحت مطالعه که گفته اند بیشتر اوقات خوشبخت اند از رابطه هایی صمیمانه و محبت آمیز برخوردار بودند، اما زندگی آن ها نیز مانند زندگی هر کس دیگر سرشار از کشمکش است.

او می گوید: مردم در این اشتیاق رسیدن به خوشبختی به خودشان می گویند اگر بتوانم همه چیز را درست انجام دهم همواره خوشبخت خواهم بود…اما این گمان به هیچ وجه درست نیست.