اوفارل گفت تو دیوانه ای!، از وقتی فوتبالیست شدم، نوروز کنار خانواده نبودم - وبلاگ آپ

به گزارش وبلاگ آپ، دروازه بان سابق تیم ملی و استقلال خاطرات جالبی از سال های حضورش در زمین چمن دارد.

به گزارش وبلاگ آپ، منصور رشیدی، دروازه بان سال های دور تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه استقلال که در مقطعی هم به عنوان مربی در تیم ملی و استقلال حضور داشته است، این روزها خارج از زمین های فوتبال به استراحت می پردازد.

فرا رسیدن سال 1401 و نوروز باستانی، بهانه ای خوب برای گفت وگو با این اسطوره نامدار فوتبال ایران شد که در ادامه می خوانید:

نوروز برای شما چه حس و حالی دارد و تداعی نماینده چه خاطرات و احساساتی است؟

دو مرحله دارد. مرحله اول مربوط به کودکی و نوجوانی است و مقطعی هم مربوط به پیری و سال خوردگی می گردد. زمانی که جوان بودم، قبل از فرارسیدن نوروز، پدر مرحومم ما را به بازار می برد و یک جفت کفش و لباس نو می خرید. البته این خریدها مشمول طول سال می شد و باید به هر طریق ممکن با آن ها مدارا می کردیم تا سال تحویل بعدی فرا برسد. موقع سال تحویل همگی سر سفره هفت سین می نشستیم و در دید و بازدیدها، یک شاهی تا دو زار عیدی می گرفتیم. برای همین در هنگام نوروز خیلی ذوق داشتیم. لباس نو به تن می کردیم و پول زیادی هم به جیب می زدیم. این ارقام در آن زمان کم نبود.

در حال حاضر نوروز برای شما که جزو بزرگان خانواده و فوتبال هم محسوب می شوید، چه رنگ و بویی دارد؟

الان زیاد دلخوشی ندارم. اصلا نمی دانم عید چه روزی است. بیشتر به خاطر اعضای خانواده است که در کنارشان و در کنار سفره هفت سین هستم. دیگر دلمان خوش نیست. سعی می کنم به خاطر شادی بچه ها همراهشان باشم و عیدی بدهم.

چرا دل و دماغ سابق را ندارید؟

واضح است. وقتی می بینم در مملکت چه خبر است و خانواده ای پول ندارد روز خود را سر کند، چطور می توانم راضی باشم؟ شرایط خیلی از زندگی ها در خوزستان خودمان خراب است. برخی ها در مشاغل دولتی میلیاردها تومان حقوق می گیرند اما یک خانواده جا برای زندگی کردن ندارد. می دانید این حقوق های میلیاردی که به یک نفر پرداخت می گردد، تبدیل به چند کانتینر می شد که بچه ها در منطقه ها محروم به جای نشستن روی زمین خشک و سفت، در کلاس درس از آن استفاده نمایند؟ همین چیزها ناراحتم می نماید. ما آدم های بی غیرتی نیستیم که به فکر زن و بچه خودمان باشیم اما از هموطن و هم نوع خود غافل شویم. بچه های من کار خود را می نمایند ولی آن بچه ها چه شرایطی دارند؟ آرزوی من این است که رفاه در تمام کشور وجود داشته باشد.

در گذشته و در دوران فوتبالتان، پیش آمده بود که در نوروز، راهی مسابقاتی شوید؟

همواره ایران بودیم. در هنگام نوروز مسابقات باشگاهی را یک هفته ای تعطیل می کردند اما از وقتی فوتبالیست شدم، هیچ گاه در نوروز کنار خانواده ام در خوزستان نبودم. از سال 47، 48 که راهی تهران شدم، از خانواده ام دور ماندم. تقریبا 19، 20 ساله بودم که در تهران زندگی می کردم.

با کسی از جمله فوتبالی ها رفت و آمد داشتید؟

با هم بازی هایم در باشگاه و تیم ملی رفت و آمد داشتیم و در هنگام نوروز به دید و بازدید می پرداختیم ولی فامیلی نداشتم. در بیرون از باشگاه هم همدیگر را می دیدیم. دلخوشی ما همین بود که بیرون همدیگر را ببینیم و حال و هوایمان عوض گردد. الان هم به همین صورت است. پیشکسوت ها را خیلی کم می بینیم ولی وقتی یک یا دو سال یک بار هم همدیگر را ببینیم، بسیار راضی می شویم و انگار گمشده خودمان را پیدا نموده ایم.

در این ملاقاتها با هم دوره های خودتان از چه می گویید؟

برخی ها خیلی دلتنگ هستند. مثلا می گویند یادت است در فلان شهرستان بازی کردیم و چه اتفاقاتی رخ داد؟ خاطرات را زنده می کنیم و دمی با همدیگر راضی هستیم.

از میان فوتبالی ها با چه کسانی بیشتر صمیمی بودید؟

با چهار، پنج نفر صمیمی تر بودم. مرحوم پورحیدری، حجازی، مژدهی، علیرضا عزیزی، محمد صادقی حسین کازرانی؛ هر شب دور هم بودیم. بد از تمرین و بعد از مسابقه هر شب با همدیگر بیرون می رفتیم. بیشتر برای غذا خوردن یا شام و ناهار با هم می رفتیم. ولی اکثرا بعد از تمرین ها شام می خوردیم.

با کسی هم شوخی می کردید؟ خاطراتی هم دارید؟

در اردو بچه ها خیلی با من شوخی می کردند. نصی (نصرالله) عبداللهی خیلی با من صمیمی بود. ما همواره هم اتاقی بودیم. گاهی به او می گفتم نصی با من شوخی نکن، قاطی می کنما. یک بار در اردوی تیم ملی بودیم که نصی سر شوخی را باز کرد. داشتیم هنداونه می خوردیم. او مرتب شوخی می کرد. به او چند بار گفتم نصی شوخی نکن، قاطی می کنم ولی او ادامه داد. دست آخر عصبی شدم و هنداونه را برداشتم که پرت کنم سمتش اما او فرار کرد. به دنبالش دویدم و به محض اینکه به سمتم برگشت، هنداونه را زدم به صورتش. هنداونه خیلی بد خورد به صورتش گفتم یا صاحب الزمان! چشم هایش در آمد. هنداونه قرمز بود و من می گفتم این خون است که در صورتش جاری است. خیلی بد جا خورده بودم ولی گفت چیزی نشده است. به او گفتم به مهاجرانی نگو. خاطراتی داریم با همدیگر.

شما در دوران مربیگری رایکوف هم شاگردش بودید. چه خاطراتی دارید؟

آن زمان جوان بودیم. شعورمان نمی رسید. نمی دانستیم او کیست. قدرش را نمی دانستیم. اذیتش می کردیم و او هم به زبان خودشان فحش می داد. این فحش خیلی بد بود. یک بار همین کلمه را به خانم رایکوف که خیلی خوب فارسی حرف می زد، گفتم. سریع خانم رایکوف گفت وای، وای این حرف را نزن. این خیلی بد و زشت است. گفتم اگر زشت است، چرا شوهرت به ما می گوید؟ او هم گفت دیگر نگو این حرف را. فردا در تمرین رایکوف به سراغم آمد و گفت چرا به خانم این حرف را زدی؟ گفتم تو چرا به ما می گویی؟ اما به هر حال با اینکه فحش بدی بود، ورد زبان همه ما شده بود و همینطور تکرار می کردیم. (می خندد)

یعنی معنی این فحش را نمی دانستید؟

نمی دانستیم به چه معنی است اما می دانستیم که فحش بدی است. در خود یوگوسلاوی هم که رفته بودیم، این جمله را زیاد می گفتند.

رایکوف خیلی خوب فارسی حرف می زد؟

حدودا 10 سال در ایران بود. من هیچ کسی را ندیدم که در یک سال فارسی را بهتر از رایکوف حرف بزند. خیلی باهوش بود. خیلی می فهمید. یک روانشناس بود. با بچه ها صحبت می کرد. می دانست به بقیه چه بگوید. برترین مربی خارجی ای بود که به ایران آمد. اول برای تیم ملی آمده بود و بعد راهنمایی تاج را بر عهده گرفت.

پس در هر دو جا شاگردش بودید؟

در تیم ملی بازیکن رایکوف نبودم. من در سال 48 تازه به ایران آمده بودم و دنبال تیم می گشتم. خدا پرویز خان ابوطالب رحمت کند که من را برای تیم ملی جوانان و امید در نظر گرفت. یک سال بازی کردم و بعد به تاج رفتم. اولین بازی من هم برای تیم می مقابل یونان بود.

تا به حال در سفرهای خارجی خود امکان داشته از هتل خارج شوید و احساس کنید که گم شده اید؟

من دو سال عضو تیم اسکای هاوک لس آنجلس بودم اما با من صحبت کردند و قول هایی دادند که راهی ایران شدم. من نسبت به زبان انگلیسی شناخت داشتم و هیچ وقت گم نشده ام.

با دیگر مربیان تیم ملی ارتباط خوبی داشتید؟ مثلا رابطه شما با مهاجرانی چطور بود؟

مهاجرانی با همه رفیق بود. سال 53 که فرانک اوفارل را برای تیم ملی آورده بودند، مهاجرانی دستیارش بود. در ادامه مهاجرانی خودش سرمربی شد. دوره پرافتخاری داشتیم. مثلا وقتی در بازی های آسیایی قهرمان شدیم، در هفت ملاقات از 9 بازی من در درون دروازه بودم. ناصر (حجازی) هم بود.

خاطره ای از فرانک اوفارل دارید؟

مسابقاتی در ایران برگزار می شد که شوروی و یوگسلاوی هم حضور داشتند. اوفارل در دو، سه بازی از من استفاده نکرد اما خیلی با من صحبت می کرد. تا اینکه برای بازی های آسیایی راهی داودیه شدیم تا اردوی تیم ملی را برگزار کنیم. با خودم فکر کردم چرا او از من استفاده نمی نماید؟ من آماده بودم و تمرین می کردم و مدعی هم بودم. برای حرف زدن با او به اتاقش رفتم. به مترجمش گفتم حرف هایم را به او منتقل کند. گفتم من آمدم تیم ملی بازی کنم، نیامده ام که ذخیره باشم. آمده ام که فیکس بازی کنم. هیچ مسئله ای ندارم. می خواهم فیکس باشم. اگر دروازه بان ذخیره باشم، ساکم را بر می دارم و می روم. دیدم اخم کرد و با ناراحتی گفت: تو دیوانه هستی؟ در انگلیس هر کسی از خدایش است که در تیم ملی باشد. اگر روی تو حساب نمی کردم که با تو اینطوری صحبت نمی کردم. به مترجمش گفتم که بگو آنجا انگلیس است، اینجا ایران. می خواهم پیشرفت کنم. اوفارل باز هم گفت تو دیوانه ای! مغزت درست کار نمی نماید. راضی باش که ملی پوش هستی. برو به تمریناتت بچسب و به فکر این موضوع نباش. من رفتم تمریناتم را کردم و در بازی های آسیایی هم از 9 بازی در هفت مسابقه بازی کردم.